Op de boerderie #8 - Ute
Blijf op de hoogte en volg Renée
30 Oktober 2012 | Australië, Ravenshoe
5 uur na het schrijven van m'n vorige blog gaat de wekker. Dat betekent om 04:45. Jawel dames en heren om kwart voor vijf 's ochtends! Tsja, je moet toch iets over hebben voor die goedbetalende Japanners. Of nee, laat ik het anders zeggen. VOOR M'N BED AND BOARD!
Met liefde, echt met liefde doe ik het. Even snel een douche nemen en mezelf maar warm aankleden. Het is echt pikkedonker buiten, dus heb geen idee wat voor weer het wordt vandaag. In de keuken is Jeannette al druk bezig met het ontbijt. Om 05:10 heb ik nog geen trek, dus begin ik maar met het snijden van de uien. Om tien over vijf BEGIN IK MET HET SNIJDEN VAN DE UIEN. In wat voor wereld leef ik ;) Na de uien zijn de wortels voor vanavond aan de beurt. Als laatste mag ik de watermeloen voor vanmiddag snijden. Kijk, dat vind ik dus niet erg. Op deze manier kan ik namelijk langzaamaan aan m'n ontbijt beginnen ;) Na al het snijden begin ik met het inladen van de koelboxen en de auto. We eten vanmiddag 'hete hond', dus gaan er worstjes mee en speciale hotdog broodjes. Om 5:45 begin ik zelf aan m'n ontbijt en help ik Jeannette met het bakken van de worstjes, bacon en eieren voor de jongens. Lekker joh, om rond 6:00 's ochtends boven zo'n pan vet te staan. Ik ben blij als ik de toast mag gaan klaarmaken :)
De jongens komen om 6:15 eindelijk hun bed uit. Ze hebben 15 min om klaar te staan, te ontbijten (eerst een grote kom cereals en daarna ieder een worstje, plak bacon en een ei), tanden te poetsen en weet ik veel wat jongens moeten doen voordat ze de deur uitgaan. Dat gaat 'm dus nooit worden.
25 minuten later dan gepland rijden we dan eindelijk weg. De Japanners moeten om 7:30 weer in Mungalli zijn voor de een of andere sport activiteit. Dan mogen we ze om 12:00 weer ophalen. In de tussentijd moeten wij ons, als hosten, maar vermaken. Aangezien je in-the-country bent, wonen de meeste mensen ruim een uur rijden vanaf de-afhaal-Japanner. Wij gaan samen met John, Dianna, Rose en Kate naar Milla Milla om daar de hele ochtend te blijven.
Onderweg naar Mungalli rijdt er voor ons een zodanig-omgebouwde-motor-dat-je-er-met-twee-mensen-in-kan-zitten mét een Hongaars nummerbord. Jeannette wil me niet geloven, maar het is echt waar. Een blauwe rechthoek aan de linkerkant met bovenin een cirkel van gele sterren (staat voor de EU) en een witte 'H' eronder. Ik probeer Jeannette te overtuigen, maar ze gelooft me echt niet. We halen de motor/auto in en komen bij Mungalli aan. Tadadada....! Daar komt de auto-motor-combinatie. Voor mij de perfecte gelegenheid om m'n gelijk te bewijzen (want daar houd ik zo van :P). En ja hoor, ze komen uit Hongarije en rijden met dit voertuig door 40 landen heen. Ik krijg al een heel verhaal over waar ze allemaal wel niet geweest zijn, maar Jeannette en de rest staan op mij te wachten. Dus rijden wij weer verder in de Toyota Land Cruiser van Jeannette. Dit is pas een AUTO!
In Milla Milla val ik echt zowat in slaap. Ik drink maar een glas water en neem een lekker koekje. Ik laat de rest lekker over hun boerderijen praten. Rose had een suikerplantage, maar teelt nu .... Dit is een oranje vrucht met zwarte pitjes erin en een gele schil. Kate heeft samen met haar man een cattle station, maar zij runt de farm, want manlief heeft een kantoorbaan in de stad. R-E-S-P-E-C-T. Ze heeft namelijk ook nog 3 kinderen die naar school moeten enzo.
Maar goed, ik luister rustig naar de verhalen van Rose (Jezus, wat kan die ouwehoeren om 08:15!). Het verhaal dat het beste is blijven hangen gaat als volgt:
Rose (van Italiaanse komaf, 2 zonen en 8 kleinkinderen): 'Mijn neef was getrouwd. Toen zijn vrouw overleed, kwam hij erachter dat ze een affaire had. Hierdoor kwam zij natuurlijk niet in het 2-persoons mausoleum te liggen die hij al had aangeschaft. Nee, hij was zo boos dat hij in plaats daarvan een graf aan het andere end van het kerkhof kocht en begraafde/begrief haar daar met een simpele steen. Zij kwam hoe dan ook NIET in het mausoleum te liggen. Toen hijzelf een paar jaar later te overlijden kwam werd hij natuurlijk door zijn kinderen in het mausoleum geplaatst. Na een tijdje waren zijn kinderen het echter zo zat om telkens naar twee verschillende graven te moeten als ze hun ouders wilden bezoeken. Je moet 2 graven betalen, waarvan 1 een mausoleum, je moet 2 keer een bosje bloemen of plantje kopen (ik denk een plantje, bloemen zijn hier veel te duur) en je moet naar 2 verschillende graven lopen die ook nog is helemaal uit elkaar lagen. Uiteindelijk hebben de kinderen dan ook besloten om hun moeder BIJ HUN VADER TE PLAATSEN!'
Die vader draait zich echt om in z'n graf. En dat is dubbel pech, want dan ziet ie z'n vrouw ook nog eens écht liggen ;)
Nou ja, dat wilde ik dus even met jullie delen. Dan weten jullie wel wat voor indrukwekkende morgen ik achter de rug heb.
We zitten met z'n allen aan een picknicktafel onder een afdakje. Aangezien 4 uur wachten onmogelijk voor mij is, pak ik de bal van Jeannette en ga ik lekker tegen een muurtje schoppen. Oeh, dit voelt ZOOOOOOO goed. Na een tijdje komen de dames naar me toe of ik even mee ga een rondje lopen en dat laat ik natuurlijk niet voorbij gaan. We lopen als eerste naar het postkantoor en souvenirwinkeltje wat mij heel goed uitkomt. Kan ik namelijk eindelijk mijn verrassing van 'Op de boerderij #1' afmaken!
De dames kijken naar en tillen elk prulletje op in de souvenirwinkel. Ik heb het al gauw in de gaten. Meer prullebak dan prullaria werk ;). Maar goed, het doodt de tijd een beetje, dus met nog maar 2 uur te wachten lopen we weer terug. Kate is ontzettend aardig. Ze vraagt me van alles en nog wat over Nederland en ik ratel er eindelijk ook een keer op los, zonder dat het woord boerderij, koe, aardappel, groente, weer etc genoemd wordt. HEERLIJK! Een écht 'intellectueel' gesprek wordt het niet, maar zij heeft gelukkig wel van Marketing gehoord :D Daarnaast vindt ze mijn Engels echt heel erg goed, kijk dat hoor ik nou graag :P
Eindelijk is het zover, we mogen weer naar de afhaal-Japanner. Ik blijf met Dianna achter om alvast met de lunch beginnen. Dit is wel de makkelijkste lunch ever, uitjes aanbakken op de BBQ-plaat en de worstjes koken in het pannetje. Het moeilijkste van alles is, om de keiharde-koude-vol-vette-zoute-en-enige-boter-die-ze-in-Australië-kennen boter op de opengesneden broodjes te smeren. Niet veel later komt John al met zijn jongens aanzetten. Dit zijn echt GROTE eters. Ze hebben hun eerste broodje binnen no-time op en staan zowat te vechten voor een tweede ronde. Na het tweede broodje van de jongens is Jeannette er nog steeds niet. Als de jongens van John en Dianna ook hun cake enzo op hebben, is ze er nog niet. Ze is nu al 30 min langer dan John bezig om in Milla Milla te komen. Ik vraag John of ie naar de organisatie wil bellen, om te vragen of ze al onderweg is. Zodra John de telefoon heeft opgehangen zie ik de grote auto al aankomen rijden. Phew, ik had 't daar toch wel even benauwd!
Maar goed, nu gaan wij ook eindelijk eten. Ik heb de jongens tijdens het eten geobserveerd. Ze eten echt heel raar:
- Ze houden hun mes in hun rechter en hun vork in hun linkerhand. Máár ze houden ze vast alsof ze chopsticks in hun handen hebben.
- Elke hap die ze nemen is echt MEGA GROOT. Het past dan ook amper in hun mond. Ze maken daardoor van die rare-bijna-een-soort-van-stikkende-of-kokhalzende geluidjes. Daarnaast staan hun ogen net zoals die speelgoed beestjes waar als je erin knijpt die slijmoogjes eruit komen.
- Elke keer als ze zo'n grote hap nemen maken ze slurp geluidjes om het in hun mond te krijgen. Echt mega vies :S
- Als ze drinken houden ze de onderkant van hun glas met hun andere hand vast. Alsof ze bang zijn dat ze het glas laten vallen of zo!
Voor zover de Japanse eetmanieren. Eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat ik een servet naast me heb liggen om m'n neus (logisch met zo'n grote neus ;)), mond en wangen ketchup-vrij te maken ;) Als toetje hebben wij lekker de watermeloen en gaan de jongens voetballen en softballen. Zelfs Spazio-Brillio doet mee. Ik heb het er nog is met John overgehad, maar ik denk dat hij tegen het autistische aan is. Hij is namelijk ook echt mega slim!
Uiteindelijk ruimen we de boel op en rijden we naar de Milla Milla falls. De accu van m'n camera doet het, dus kan ik nu ook foto's maken. Daarna weer naar de lookout (oh, ik houd van de panoramic functie op m'n camera :D) en dan op naar huis. Voor de jongens was het namelijk ook een mega lange en drukke dag.
Thuis (zo noem ik het maar eventjes :P) aangekomen nemen we een biscuit (het zijn hier GEEN COOKIES, you're not in America!) en een koppie thee. Ik ruim de spullen van de lunch op en Jeannette gaat met de jongens de schapen voeren en laat ze meteen de schuren zien. Als ze daarmee klaar is, hoor ik een toeter. Ze zit namelijk in de 'ute' (auto met een grote, open laadklep achterin) van Geoff. De jongens zitten achterop en ik mag voorin zitten. We gaan bij de koeien kijken. Die kans laat ik natuurlijk niet voorbij gaan :) We rijden dwars over alle velden en weides heen. Het is dan ook meer dan een 'bumpy-ride'. Zelfs m'n strakke push-up BH houdt alles niet op z'n plek ;)
Jeannette en Geoff bezitten echt heel veel land. Ik denk dat het qua oppervlakte misschien wel groter is als Halfweg! We rijden langs de aardappelvelden en komen uiteindelijk bij de koeien aan. Ze zijn allemaal hoogzwanger en zien er echt super lief uit. Helaas ben ik waarschijnlijk ergens in Brisbane als ze gaan kalveren. Vind ik stiekem eigenlijk wel een beetje jammer! Maar goed, aangezien de wolken (jaha, echt de wolken en niet de mist) onze kant op komen, besluiten we om weer dezelfe bumpy-ride terug te maken. Dan is het voor Jeannette en mij tijd om met het avondeten te beginnen. Aangezien ze alles vanochtend al in de 'slowcooker' (echt een geweldige uitvinding) heeft gedaan, hoeven we alleen nog de rijst te koken, currypoeder toe te voegen aan de slowcooker, fruit te snijden voor het toetje en custard te maken voor over het toetje.
De Japanners zitten ondertussen te kaarten. Omdat Jeannette me niet nodig heeft ga ik de jongens imponeren met de 3 x 7 = 21 kaarttruc van opa Hoiting. Ik doe het bij allemaal een keer. Vooral Spazio-Brillio raakt gefrustreerd, omdat ie niet weet hoe het werkt! Haha, ga ik ook lekker niet zeggen!
Uiteindelijk heb ik de truc wel meer dan 5x gedaan en is het etenstijd. Overheerlijke curry met steakvlees, uien en wortels met rijst. Als toetje eten we dus fruitsalade (kiwi, appel, ananas, banaan en Paw Paw (soort papaya)) met custard. Dat custard proeft een beetje heel erg naar blanke vla. Alleen de structuur is een beetje papperig (ielgh). Maar het is wel super lekker.
Na het eten maken we met z'n allen een foto, stuur ik nog even gauw een mailtje. Ik krijg ook niet zo goed nieuws van m'n moeder (Naomi, wil je ook echt terug mailen!), maar hoop dat ik dat toch weer een beetje heb goedgemaakt ;)
Nu maar gauw slapen, maaar morgen hoef ik lekker niet mee om de Japanners af te leveren. Ze moeten morgen namelijk om 07:00 (!!!) in Mungalli zijn. Dat is een half uur vroeger dan vanmorgen. Maar Jeannette heeft me gevraagd om lekker thuis te blijven. Geen probleem. Dat wordt morgen lekker uitslapen :D
-
02 November 2012 - 09:28
Jolanda:
Hoi Renee,
Wat zie ik nu heb je een camera die panorama foto's kan maken? Kunnen wij hem volgend jaar lenen? Dan kunnen we een mooie foto voor aan de tuin muur maken.
Groetjes tante Jolanda -
04 November 2012 - 18:28
Naomi:
hi!!!
heel erg bedankt voor je lieve emailtje!! doet me echt goed;)
je krijgt snel een mailtje terug;)
en ben benieuwd naar je foto's van de omgeving daar!
is dat fruit wat je bedoelt, oranje vrucht+ gele schil + zwarte pitten, niet gewoon ook papaya??
straks je verhalen verder lezen, nu eerst even spruitjes eten;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley